Gríla Gamla fær sér #Leppa Lúða# í morgunmat. Ekki fyrir viðkvæma!

Ok, ég var hvattur til að senda þessa færslu hérna inn - og þrátt fyrir að ég telji þetta ekki beint heppilegasta staðinn fyrir svona "verk" þá ákvað ég að taka áskoruninni og láta vaða. Ef þú lesandi góður ert eitthvað viðkvæm/ur eða smjattpattaleg/ur - þá bið ég þig um að hætta að lesa núna - því eftirfarandi er ekki fyrir viðkvæma né uppkastgjarna... Ef þessi færsla fer fyrir brjóstið á einhverjum þá er ekki útilokað að ég eyði henni, en það á eftir að koma í ljós... þið sem ákveðið að lesa til enda - góða og óða skemmtun svona fyrir svefninn.. *glott*. 

   

Gríla var í slæmu skapi og ekkert virtist ganga henni í hag þessa dagana – hún var örg og ófullnægð. Hún hafði farið í bæinn í fjögur skipti frá mánaðarmótum til að ná sér í óþekka karla sem hún gæti kitlað kynferðislega undir beltisstað á aðventunni en ekki fundið neinn ennþá. Hver skollinn er eiginlega í gangi – það er eins og einhver fjárans friður og ró sé að færast yfir manndruslurnar í ár tuðaði hún við sjálfa sig.

Hún gekk um hellisgólfið í reiðikasti og stoppaði fyrir framan loðið skinn sem einhvern tíman hafði verið dauðskelkuð rolla sem jarmað hafði aumkunnarlega eftir miskun þegar Gríla glottandi greip vesalings rolluna á heimleið, súpukjöt hugsaði Gríla með sér. Hún þreif drusluna af gólfinu og skellti henni á milli fóta sinna – því næst nuddaði hún saman lærunum og reyndi að hemja fiðring og losta sem hríslaðist um gamla hruma og óálitlega kroppinn.

Því næst urraði Gríla illilega, hún bölvaði hátt og gargaði svo undir tók í fjallinu hennar. Straumurinn sem lak niður úr miðju hennar og á tær henni varð að litlum læk undir fótum hennar og stækkaði ört á meðan hún reyndi að hemja fossinn með gömlu skjátunni sem hún hafði stolið. Hún hugsaði um síðustu jól – nýr óþekkur gaur á hverjum degi og nógar stunur og mikil læti alla aðventuna – hún var óvenjulega ólgandi núna og lækur hennar byrjaði að leka niður fjallið sem stórfljót væri ...
******
Leppur Lúði hét hrotti nokkur tröll að vexti, ætíð uppnefndur tröllatilli - þrammaði í þungum hugleiðingum á milli bæjanna í dalnum. Hann var póstberi sveitarinnar og öllum stóð ógn af honum vegna dólgslátanna og tröllslegs útlits hans. Allar konurnar í dalnum óttuðust hann en voru jafnframt veikar af sælu og kiknuðu í hnjám sínum í hvert sinn sem hann sást nálægt bænum þeirra.

Þær vissu uppá hár hvenær Leppur Lúði tröllatilli var væntanlegur með póstinn svo þær voru allar sem ein vanar að koma sér fyrir í leynum uppi á háalofti með öllu tilheyrandi, víbrador, dildó, fiðrildi og titrara, nú eða bara gúrku og banana sem nýta mátti til ýmissa hluta annarra en að eta. Við þurfum ekki að fara nánar út í hvaða hlutverki allir þessir hlutir gegna, en ljóst er að þarf ekki mikið ímyndunarafl til að átta sig á því.

Síðan sátu heimasæturnar við gluggann á háaloftinu og störðu lostafullar og hálf geðsjúkar út um háaloftsgluggan og fundu leikföngum sínum verkefni við hæfi um leið og limastóri póstkarlinn gekk að og frá bænum þeirra. Víða mátti heyra full mikil sæluvein kvennana þegar Leppur Lúði greddugaur hvarf fyrir hornið, hann horfinn en eftir sátu uppgefnar en fullnægðar og óttaslegnar heimasæturnar.

Leppur Lúði staurtilli var í óvenjufúlu skapi því enn hafði hann ekki fundið kerlu sem gat tekið við stóra uppnefninu hans og það var að fara með hann að geta ekki fengið sér duglegan dráttarleik án þess að þurfa hreinlega að hætta í miðjum klíðum til að kerlingarnar hreinlega spryngju ekki í búta undan honum.

Leppur Lúði átti eftir að bera póstinn í síðasta bæinn í dalnum – hjá Álagafjalli þar sem sögusagnir um Grílu gröðu gengu manna á milli. Hann hafði oft heyrt sögur um þessa forljótu kerlingu sem rændi saklausum sveinum í dalnum og skilaði þeim ekki aftur fyrr en eftir þrettándan – og þá útnotuðum og hálfgeldum greyjunum.

Skelfing varð Leppur alltaf óður af losta þegar hann heyrði þessar sögur. Honum bálstóð og stóra uppnefnið hans lá stíft eins og staur niður að stígvélinu hans. Hann nuddaði upp og niður lærið á sér - yfir uppnefnið sem lá þar niður - og við hverja stroku stækkaði uppnefnið og fór fyrsti stafurinn í uppnefninu alltaf lengra og lengra niður í stígvélið og áður en hann vissi hafði hann óvart stigið á uppnefnið sitt. Hann öskraði svo undir tók í dalnum. Allar heimasæturnar sem sátu rennandi og uppgefnar á háaloftinu heima hjá sér fengu aukasæluhristing um leið og þær hrukku í kút við þetta öskur, en karlpeningurinn læsti enn betur húsum sínum og lá svo skjálfandi af hræðslu á bakvið dyrnar.
*******
Gríla, sem hafði verið að þurrka sér með restinni af rollunni, sperrti forljót eyrun og lagði við hlustirnar. Sársaukagól sem líktist helst losta og fullnægingar ópi frá greinilega kraftmiklum mannsbarka barst henni til eyrna sem ljúfir tónar sem lofuðu öllu fögru.

Hún kastaði því litla sem eftir var af gærunni loðnu ofaní súpupottinn, gærusúpa í kvöldmat og hana nú, síðan hljóp hún að hellisdyrunum og góndi niður í dalinn fyrir framan fjallið. Langt í fjarska, rétt við síðasta bæinn í dalnum, greindi hún með skörpum lostafullum augum sínum karl sem greinilega var miklu stæðilegri en allir getulausu strákbjálfarnir til samans sem hún hafði hingað til hömpað í tilefni aðventunnar.

Kræklóttu eyrun hennar titruðu af losta og titringurinn leiddi niður kræklóttan líkama hennar. Titringurinn leitaði og rann um allar fellingar og stellingar og endaði í kafloðnu gjótunni - sem var full af gæruskinni af runkrollunni sem lá nú í tætlum í mallandi súpupottinum.

Lækur hennar stækkaði um helming og beljaðist út um hellismunnan og niður fjallið, líkt og stærðar fljót. Gríla bretti uppá varirnar í lostakasti og hentist af stað niður fjallshlíðina í fryggðar- og fullnægjuvon.

Leppur Lúði tröllatilli öskraði þegar hann steig á staf sinn sem nú náði niður í stígvél. Hann bölvaði og hótaði öllum heiminum öllu illu um leið og hann hoppaði um á öðrum fætinum svo jörðin skalf og nötraði langar leiðir um dalinn.

Jarðraskið sem myndaðist við þessi læti í honum olli nýrri sælubylgju á hverjum bæ í dalnum. Hann sér hvar kaldur og svalandi stórlækur rennur úr Álagafjalli og hoppaði þangað til að dýfa uppnefninu sínu ofaní í von um að kalt vatnið slái nú aðeins á þann sársauka sem hann fann fyrir.

Þegar Leppur kom að ánni reif hann af sér stígvélið og stakk því ónefnda ofaní lækinn en um leið og uppnefnið hvarf í fljótið fann hann undarlegan þef – fjárinn – Gríluþefur urraði Leppur Lúði spólandi og gólandi um leið og hann fann að lækurinn sem nú umlukti feykistóran félagan var ilvolgur og þéttur í sér svo hann gleymdi augnablik sársaukanum. Um leið og sársaukinn hvarf var sem vellíðunarstraumur hríslaðist um hann allan.

Leppur Lúði greip um þann sem ekki má nefna og slengdi honum á loft svo endinn nam við andlit hans – hann dýfði tungunni í til að finna bragðið af þessum undarlega, heita og feita læk. Súr og rammur keimur var af bleytunni en um leið svo lostafullur að heili Lúða, sem reyndar var í þeim sem ekki má orða beint. Sá ónefndi stækkaði um nokkra þumlunga – þetta er ástardjús svei mér þá kallaði hann undrandi og leit upp með fljótinu í leit af upphafi þess.

Hann starði undrandi og glaður uppeftir Álagafjalli, alla leið að miðju fjallsins þar sem hann kom auga á heljarinnar kerlingarómynd sem var á hraðahlaupum niður fjallið í áttina að honum. Hann urraði lostafullur og ánægður þegar hann sá að þetta myndi vera goðsögnin Gríla með stóra og meðfærilega miðju sem ekki heldur má nefna með nafni en sem hæglega myndi geta tekið við öllum hans ónefndu líkamspörtum. Leppur Lúði reif af sér fataleppana og hljóp af stað á móts við ómyndina sem skrölti niður fjallið á móti honum, nú skildi sko náttúran ráða ferðinni.

Gríla veinaði af fryggð og baðaði út öllum öngum þegar hún sá hvar karlómyndin niðri í dalnum reif af sér fataleppana og kom svo askvaðandi á móti henni með eitthvað ónefnt en stíft eins og olíubor sem tilbúinn var að fara á mikið dýpi í leit af olíu og auðæfum – hennar olía rann og hennar auðæfi voru svo sannarlega hans ef hann vildi og nú skildi ekkert til sparað.

Hún tætti larfana af sér og henni var nákvæmlega sama þó fellingar og hárlufsur þeyttust í allar áttir, hún vildi þennan karl og stóra nafnleysið hans, sama hvað fyrir varð hún ruddi því um koll og óð niður hlíðina að karlinum sem nálgaðist líka með miklum látum.

Gríla greip með báðum höndum um skógi vaxnar lendur sínar og greiddi með fingrunum í heljarmiklum brúskinum til að skipta honum í miðju, því næst greip hún í ónefnda hliðavængi sína og tosaði þá í sundur svo hyldjúp gjá kom í ljós þarna í allri óreiðunni, gjáin sem myndaðist var meira en tilbúin í það að fá heljarmikin borinn sem var í olíu og fjársjóðsleit.

Leppur Lúði greip báðum höndum um gilda ónefnið sitt og beindi því framávið. Hann sá hvar kerlingargerpið hafði rutt úr vegi afmynduðum kjarrgróðrinum og vissi að nú var ekkert til fyrirstöðu, nú fengi hann loksins að bora sér á kaf í gjótu sem ekki myndi springa í tætlur þegar hann botnaði hana. Hann herti á sér og áður en þau vissu – skullu þau saman með miklum látum þar sem ekki er sniðugt að lýsa í smáatriðum en segja má að ónefndur bor hafi ratað beina leið inn í olíu og auðlindir kerlingar.

Miklir jarðskjálftar riðu yfir dalinn um leið og þessi heljartröll mættust og ópin í Grílu brutu rúður í húskofum mannana og varð einnig til þess að það leið yfir alla ungu sveinana í þúsundir kílómetra fjarlægð af hræðslu við þessi skelfilegu lostaóp sem þeir könnuðust svo vel við svo lengi sem þeir mundu.

Ánægjugargið í Leppa Lúða hellti einnig úr sér fullnægingarbylgjum yfir kvennþjóðina í dalnum þar sem margar þeirra voru enn að reyna að jafna sig eftir leikföng sín, leikföngin sem höfðu viðamikið hlutverk á meðan þær horfðu á gaurinn með stóra nafnleysið henda póstinum á hlaðið hjá þeim.

Leppa Lúði og Gríla veltust um hlíðina með miklum látum. Leppur Lúði lét borleysið vinna sterklega á kerlingunni en Gríla reif upp trjáhríslur í grenndinni, hríslur og runna sem hún notaði sem písk á karlugluna til að fá hann til að herða á sér og hún öskraði upp ýmsum ónöfnum til að hvetja sinn mann duglega.

Þau voru ánægð hvort með sitt, hún með að fá loks alvöru stoppunál í stað títuprjóna áður - en hann með að finna loks nógu djúpa og gjafmilda gjá, gjá sem hafði nógan olíuforða og víddir til að taka við ónefndum félaga hans. Eftir heljarinnar mikil átök, barsmíðar og ruddaskap sem endurómaði um alla landsbyggðina, virtust þau ætla að ná hátindinum.

Gríla gargaði og barði karlinn af öllum kröftum með stóru jólatré sem hún hafði náð taki á en Leppa Lúði bölvaði kerlingunni og boraði enn dýpra um leið og hann kleip þétt og ruddalega um stóru blöðrurnar sem héngu eins og risastór pungur framan á bringunni á henni.

Lokaspretturinn náði hámarki með miklu jarðraski og stór gjá myndaðist undir þeim þegar hæst leikurinn stóð. Lætin sem fylgdu lokahátindsveinum þeirra náðu út fyrir landssteinana og spruttu upp ýmsar goðsagnir um óvætti og drauga í kjölfarið.

Mikil eyðilegging lands og gróðurs er enn þann dag í dag að bera þess vitni sem þarna átti sér stað og hin heilmikla gjá sem enn stendur þar sem lokasprettur þeirra náði hámarki hefur hlotið nafnið “Almannagjá á Skeiðvöllum” en dalurinn fékk viðurnefnið Skeiðvellir eftir þennan skelfilega atburð.

Eftir fullkomnunina hjá þessum ómyndum drösluðust þau saman upp hlíðar Álagafjalls því harðákveðin voru þau í því að örlögin ætluðu þeim að vera saman um aldur og ævi. Mörgum árum eftir þessa heljarreið fór að bera mikið á litlum vinalegum körlum um landsbyggðina. Þeir klæddust rauðum fatnaði og voru með hvítt skegg og hár í stíl. Margir þeirra læddust um dalinn í desember og oftar en ekki hurfu ýmsir hlutir frá fólkinu í dalnum, t.d. kerti, pottar, kjöt, skyr, bjúgur og fleira í þeim dúr en einstaka sinnum bar við að ýmsar gjafir voru skildar eftir á dyrapallinum hjá fólki í stað þess sem hvarf – og til þess að bæta þann skaða sem fornir óvættirnir áður höfðu valdið í dal og bæ.

  áður en færslunni verður eytt - og mér í leiðinni... Knús á ykkur.

Athugasemdir

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 4.3.2008 kl. 01:51]

Fyndin saga, ég vona að þér verði ekki eytt

[Brynja skordal, 4.3.2008 kl. 02:11]

Je minn snildarsaga ekki er ég viðkvæm 

[Jónína Dúadóttir, 4.3.2008 kl. 06:04]

Ég er nú ekkert ofsalega smjattpattaleg, en ertu viss um að þú sért að fara rétt með örnefnin þarna ? Er til einhver dalur sem heitir Skeiðvöllur ?

[Ragnheiður Ása Ingvarsdóttir, 4.3.2008 kl. 09:04]

Snilld

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 4.3.2008 kl. 10:28]

Ég er nú frekar viðkvæm  En vona að þér verði ekki eytt.

[Huld S. Ringsted, 4.3.2008 kl. 11:16]

...................Nei, allt of "sjóuð" til að roðna við svona færslu en við skulum vona að engin viðkvæm sál sjái þetta og verði þess valdandi að þér verði eytt út!!

[Halldóra Rán , 4.3.2008 kl. 13:32]

vá...þú ert snillingur..vona að þér verði ekki eytt út!:D

[Tiger, 4.3.2008 kl. 14:07]

  Óhmy .. stúlkur mínar - þið sláið karlbloggurum vel við, ekki þora þeir að lesa - eða hvað. Kannski þora þeir að lesa en þora ekki að láta neinn vita af því... *flaut*. En hvað um það - ég er ennþá hérna sko!

Jóna Kolbrún: Takk, mér hefur ekki enn verið eytt og vonandi verður mér ekki eytt í framtíðinni.

Brynja Skordal: Takk, grunaði reyndar að þú værir flott á því og létir ekki svona smálosta fæla þig burt..

Jónína Dúa: Hmmm... ég hefði getað svarið fyrir það að ég fór með leiðsögukonu um þennan völl - allavega kallaði hún völlinn skeiðvöll sko í langan tíma á eftir...

Ragnheiður Ása: *knús á þig* .. takk.

Ásthildur: Gruna nú að þú sért hin mesta valkyrja sko. Flott amma sem lætur ekki allt sér að brjósti brenna, og mér ekki eytt ennþá.

Huld: Þú sjóaða skvísa, viss um að þú sért undurfögur roðnandi - en ekki viss um það hvernig mar ætti að koma þér til að roðna samt.. *flaut*.

Halldóra Rán: Þakka ljúfust, i´m still here and i guess not going anywere!

[Tiger, 4.3.2008 kl. 17:33]

  Uss nei Kurr.. ég meira segja "klippti" út öll stóru dónalegu orðin til að fá ekki á mig lögsókn og læti. Maður veit aldrei hvað gerist þegar miklar hitamanneskjur lesa svona tröllasögur ...

[Sigrún Óskars, 4.3.2008 kl. 20:18]

Skemmtileg saga, þú kannt að orða hlutina, ekkert dónalegt orð í þessari sögu.  Það má ekki eyða þessu!

[Angelfish, 5.3.2008 kl. 00:07]

Orðlaus einsog venjulega þegar ég les sögurnar þínar. Þú ert snillingur!  

[Tiger, 5.3.2008 kl. 01:47]

  Essgurnar ... ég er enn hér.

Sigrún: Takk dúllan.. gruna að mér verði ekki eytt úr þessu sko!

Angelfish: So much love you too darling.. *knús vestur*...

[Gunnhildur Reynisdóttir (IP-tala skráð) 8.3.2008 kl. 11:57]

LOL!  Er þetta Ástarsaga Úr Fjöllunum eins og hún raunverulega gerðist - m.ö.o. óritskoðaða útgáfan? Skyldi Brian Pilkington vita af þessu?

Fannst sú bók annars alltaf soldið kinky hérna í den.

[Tiger, 8.3.2008 kl. 14:44]

  
Hehehe ... Nei sko Gunnhildur - þetta er ekki upprunalega útgáfan, ég skrifaði þessa sögu á öðrum vettvangi en þurfti að ritskoða og klippa út dónalegustu og hörðustu orðin til að birta hana hérna...

[Solla Guðjóns, 10.3.2008 kl. 09:43]

Það var nú bara eins gott að var ekki búið að eiða ykkur Grýlu.Ég var fyrst núna að gefa mér tíma í að lesa þessa gargandi snilld

Hugarflugið sléttlétt geggjað...........