Kveðjur og knús!

Í dag eru tímamót sem gera það að verkum að ég ákvað að kíkja hér inn eftir mjög langt hlé og setja niður nokkar línur á bloggið mitt. Fyrir tæpum tveim árum var ég að lesa hér á Moggabloggi - eins og oft áður - er ég rakst á bloggara sem mér fannst á margan hátt eftirtektaverður og byrjaði að lesa hann.

Eitt af því fyrsta sem ég rak augun í hjá þessum bloggara - er eitt af því sorglegasta sem hægt er að hugsa sér - eitthvað sem engin ætti að þurfa að ganga í gegnum - foreldrar að missa börn sín.

Þetta varð svo síðar ein af mínum ljúfustu netvinkonum - en það var hún sem hafði missti son sinn fyrir nákvæmlega tveim árum í dag - 19 Ágúst 2009.

Ég byrjaði að senda inn hjá henni athugasemdir og reyna að gefa henni eitthvað pínulítið af jákvæðum orðum - rétt eins og svo margir aðrir yndislegir bloggarar voru einmitt að gera líka.

Ekki leið langur tími þegar ég fann tengil á kertasíðu sonar hennar - hans Hilmars - sem varð að fyrstu síðu hjá mér í hvert sinn sem ég fór á netið og hefur verið ætíð síðan.

Nú er ég búinn að setja inn orð og orð inn á kertasíðuna hans í eitt og hálft ár sirka - og er kertasíðan búin að vera mér jafnnauðsynleg og hvað annað í daglegri rútínu. Hilmar er orðinn mér eins og ljúfur og góður vinur í gegnum þessa síðu - og margt hef ég nú sagt honum af daglegum gleðiefnum sem mér hlotnast - sem og ég deili með öðrum vinum mínum í lifanda lífi.

Lengi hef ég verið á leiðinni að kveðja kertasíðuna sjálfa - enda hefur hún þjónað sínu hlutverki vel og Hilmar vinur minn löngu kominn í hjartastað. Nú er þessi tími kominn - að kveðja síðuna.

Ég tel líka að Ragnheiður netvinkona mín sé löngu tilbúin að sleppa þessari kertasíðu - þó erfitt sé örugglega. Það er bara ekki fallegt af mér að halda henni endalaust við sem gerir það að verkum að vinkona mín þarf að fá samviskubit ef hún skrifar ekki þar inn líka á hverjum degi eins og ég og aðrir gera.

Mér hefur alltaf þótt mjög gaman að sjá þegar aðrir skrifa þarna inni - og ég er handviss um að Ragnheiður hefur fundið mikinn styrk í því að sjá ljós lýsa upp síðuna á erfiðum tímum eftir sonarmissinn!

Ég tel mig geta fullyrt, að flestir - ef ekki allir - sem hafa fylgst með Ragnheiði og Himmasíðu - muni aldrei gleyma þó kertasíðan hverfi.

Í það minnsta gleymi ég aldrei og mun áfram senda honum kveðjur í gegnum bænir. Veit að ég á eftir að sakna kertasíðunnar, en vil ekki halda fast í hana fyrst ég veit að hún er búin að skila heilmiklu kraftaverki frá sér..

Því er það sem ég kem hér og sendi þessa kveðju yfir netið til netvinkonu minnar - með von um að þessi tveggja ára tímamót verði henni ekki erfið heldur ljúfsár en mild í minningunni sem lifir um ljúfan og yndislegan dreng! Öll vitum við að tíminn læknar engin sár en hann mildar sársaukann og minningin sem áður var svo sár og vond - verður gleðileg og ljúf með tímanum.

Ef einhver vill kveðja síðuna eða senda Ragnheiði kveðju af þessu tilefni - þá er slóðin á Ragnheiði og kertasíðuna hér fyrir neðan. Knús og kveðjur á þig Ragnheiður mín sterka og ljúfa kona!

Heimasíðan hennar Ragnheiðar!

Kertasíðan hans Hilmars!