Fyrirmyndirnar koma ætíð sterkar inn og hafa mikil áhrif?

Það er ótrúlegt hversu mikið og hversu margt má blogga um. Allt fá því að borða rjómabollur nett og á kurteisan hátt í að hata úlpur og uppí það að segja að listamenn okkar "kjósi að deyja við að skemmta okkur" .. en svona er flóran - skrítin skrúfa það. 

En nóg um það. Þá er klukkan að verða þrjú að nóttu og ég búinn að eyða mjög löngum tíma fyrir framan tölvuna við það að setja inn ný forrit, leiki og "stuff" sem bræður mínir voru að færa mér í dag/gærdag föstudag. Inn á milli þess sem ég var að "innstalla" leiki og forrit var ég að kíkja á ykkur hérna og hef alltaf jafn gaman af.

Ég hef reynt að vera duglegur við að setja inn eina og eina athugasemd hér og þar - svona þar sem ég skemmti mér best eða þar sem mér blöskrar mest - en reyni ætíð að vera kurteis og vona að ég nái ekki að móðga neinn eða særa þó ég eigi það til að vera fljótfær í fingrum við að setja það niður sem ég hugsa og skelli því alltaf í "vista og birta" eða "senda" án þess að skoða hvað ég hafði skrifað niður.

Það er allavega markmið mitt hér að reyna að vera til fyrirmyndar fremur en annað. Reyna að vera ekki særandi eða gera eitthvað ósæmilegt viljandi.  Ég veit nefnilega að hérna - eins og á öllum vefsetrum þar sem fólk getur sent inn nokkrar línur - innan um okkur geta verið viðkvæmar sálir sem blogga frá hjartanu en eiga kannski ekki von á því að þeim verði lesinn skammar- og eða reiðipistill ef þeim verður á að skrifa eitthvað pínulítið vitlaust eða koma með litlar málfræðivillur.

Allavega er ég nú farinn að sofa svefni hinna réttlátu - og þeirra ranglátu líka. Verið góð hvert við annað þarna úti - it´s a krúl world out there - var sagt í einhverjum lögguþáttum somewhere. Verum fyrirmynd þeim sem eru að koma í bloggheima í fyrsta sinn, af okkur (ykkur sem lengra eruð komin) læra þau að blogga og fyrirmyndirnar geta sannarlega haft áhrif á framvindu og eða blogg þeirra sem eru að skrifa sín fyrstu meistaraverk - eða bara blogga.

Það er víst jafnan svo að ekki er allt sem sýnist - ekki satt?

Ég var afslappaður og mér leið vel. Ég hef verið við hestaheilsu frá því ég mundi eftir mér og ég hafði það á tilfinningunni að ég myndi geta sigrast á öllum heiminum ef ég þyrfti á því að halda. Einn góðan veðurdaginn var ég á ferðinni um heiminn minn þegar ég fann fyrir ómótstæðilegri þrá eftir því að fara lengra. Mér leið skringilega - rétt eins og ég fyndi fyrir þörf á því að slíta af mér öll bönd við heimahagana og hreinlega þjóta út í óvissuna.

Það var eitthvað í loftinu fann ég, endorfín, hið mikla og volduga náttúrulega morfín smeygði sér í æðar mínar og þrótturinn sem ég fann fyrir sagði mér að nú væri komið að mér að þjóta út í óvissuna. Samt í allri óvissunni um hvað framundan beið fann ég að verðlaun mín yrðu stórkostleg og vel þess virði, bara ef ég henti mér af stað og tæki þátt í lífsins kapphlaupi og kæmist á leiðarenda án þess að gefast upp.

Það var mikill óróleiki allt í kringum mig og ég fann að allir í heimahaganum voru greinilega að drekka í sig þennan ótrúlega kraft sem endorfínið gaf frá sér. Ég brosti með sjálfum mér. Ég vissi að þetta var stundin því ég fann fyrir boðunum að ofan. Þau bárust eins og elding um sveitirnar í kring og áður en nokkur vissi hvaðan á sig veðrið stóð komu hróp og köll frá öllum vígstöðvum. Allir virtust ætla að taka þátt í þessu ferðalagi mínu og allir virtust finna fyrir sama krafti og ég.

Ég vissi ósjálfrátt að eitthvað stórkostlegt var í nánd því það var eins og ég hafði verið að bíða einmitt eftir þessu augnabliki. Skyndilega, eins og þruma úr heiðskíru lofti, það var eins og sprengju væri varpað í annars friðsæla sveitina mína. Allir óðu fram og aftur og hreinlega vissu ekki í hvað átt þeir áttu að þjóta. Ég var næstum því viss um að þetta væri minn tími en áður en ég gat gert neitt skall einhver eða eitthvað á mig með miklum látum. Ég urraði með sjálfum mér og ætlaði að öskra en ég gat ekkert gert því á sama augnabliki fann ég fyrir þvílíkri hormóna- og endorfínsprengju æða um mig allan svo ég vissi að ég mátti engan tíma missa. Ég horfði augnablik á þann ókunna sem rakst á mig. Ég sá að hann var óvígur en vissi jafnframt á sömu stundu að þetta var stundin – þetta væri boðberi nýrra tíma. Ég vissi að ég yrði að fara núna ella væri allt um seinan því þetta voru boðin sem ég hafði alla mína tíð beðið eftir..

Ég þaut af stað en leit augnablik aftur til að líta sveitina mína síðasta sinn, vissi að ég mundi aldrei koma hingað aftur. Óróleikinn og æsingurinn var alsráðandi og um allt voru sveitungar mínir að leggja í sama ferðalag og ég, það yrði ekki aftur snúið. Um allt sá ég líka undarlegar verur sem sveimuðu um allt og alls staðar voru þessar verur að herja á sveitunga mína. Enn og aftur fann ég og skynjaði boðin sem komu einhvers staðar langt að ofan – “flýttu þér, vertu fljótur, farðu núna áður en það er um seinan” … Þetta ómaði fannst mér um allt og ég ákvað að fara eftir hugboðinu og jafnframt kom upp hjá mér sú sterka hvöt að vinna – að vera á undan sveitungum mínum og fá verðlaunin.

Á leið minni að eina veginum frá sveitinni minni sá ég enn fleiri ókunnar verur sem birtust eins og í gegnum loftið sjálft. Þessar verur virtust vera einhvers skonar hermenn – ákveðnir og sterkir óðu þeir um eins og leiðtogar okkar. Þeir virkuðu örvandi og sungu hástöfum hvatningarorð til okkar allra um að herða okkur og leggja nú allt í sölurnar fyrir leiðtogann – “áfram, áfram” fannst mér ég skynja frá þessum hormónabúntum. Ég herti ferð mína og því nær sem ég kom veginum að heiman því meiri læti urðu í öllum og mér fannst allur heimurinn vera að þenjast úr og dragast saman í sífellu. Ég hálfpartinn óttaðist að ég myndi troðast undir því allt í einu fannst mér eins og allir í sveitinni minni væru komnir á sama stað og ég, og allir virtust þeir ætla að taka verðlaunin mín!

En eitt augnablik kom mikil sundrung á hópinn og ég fann fyrir sterkari og kröftugri lífsneista en nokkurn tíman áður. Það var sem adrenalíngustur hefði þotið um holt og hæðir og með þessum gusti fann ég einnig nýjan straum af náttúrulegu morfíni streyma um mig allan. Ég var nú öruggur um að ég myndi sigrast á öllu og ég þaut af stað veginn að heiman ásamt flestum þeim sem enn höfðu orku til að halda áfram frá heimahögunum. Kapphlaupið var hafið og nú var um að gera að ná alla leið burt til að geta markað sér nýtt svæði, byrja nýtt líf og taka við verðlaunum erfiðisins.

Leiðin var löng og erfið, margir sveitungar mínir lágu í valnum og ég sá að lífsþorsti minn var að borga sig upp hérna. Mér fannst ég hreinlega svífa um loftið. Hraði minn var ótrúlegur, en ég var líka í besta formi mínu síðan ég varð meðvitaður um sjálfan mig. Ég þaut um holt og hæðir og sífellt vann ég betur á hina sem með mér höfðu lagt af stað og á mörgum stöðum sá ég einnig marga sem ég kannaðist við en höfðu gefist upp eða hreinlega sprungið á þessu öllu. Ég var sigurviss og öruggur þegar ég áttaði mig allt í einu að ég var nánast einn á ferðinni. Ég leit aftur fyrir mig til að vera öruggur um að ég væri nú á réttri leið og sá marga félaga mína dragast afturúr en sumir reyndu þó eftir bestu getu. Ég hrósaði sigri og leit aftur til framtíðar – en of seint!

Beint framundan var stór veggur. Veggurinn gnæfði yfir allt og ég hafði aldrei séð annað eins – en það var um seinan því ég skall með miklum látum á vegginn. Ég barðist um en á einhvern undarlegan hátt var ég blýfastur og ef eitthvað var þá fannst mér eins og ég væri að sogast inn í vegginn. Undarleg tilfinning um að allt væri nú að enda komið hríslaðist um mig – en samt fannst mér eins og að líklega hefði þetta átt að gerast á þennan hátt. Ég sökk alltaf dýpra og dýpra inn í vegginn og áður en ég vissi sogaðist ég í gegnum hann. Ég vildi ekki trúa þessu – það gat ekki verið að þetta væri mín síðasta stund! Ég barðist af öllum kröftum til að komast aftur til baka en það var eins og segull drægi mig sífellt lengra inn í þennan undarlega heim handan veggsins. Skyndilega var ég kominn í gegn, ég fann að ég andaði léttar og á einhvern hátt hafði ég það á tilfinningunni að ég væri kominn á leiðarenda, kominn heim.

Samt fannst mér það undarlegt að ég skildi ekki finna neitt annað en tóm og fálæti í kringum mig. Ég var einn í heiminum. Einn á stað sem ég þekkti ekki og ég óttaðist allt hið versta. Ég reyndi dögum saman að finna leiðina aftur til baka en án árangurs. Dagar urðu að vikum og vikur að mánuðum en ég var sem lokaður í heimi sem var eins og fangelsi. Það var engin undankomuleið handa mér hérna og ég bara einhvern veginn leið áfram fram og aftur án þess að finna neinn tilgang, ég var innikróaður og fangelsaður í heimi sem var mér algerlega framandi. Fangavörður minn mátti samt eiga það að mig skorti aldrei fæðu því á einhvern undarlegan hátt barst mér ýmislegt góðgæti inn í þetta fangelsi en aldrei sá ég samt dyr opnast eða ljósbirtu koma með. Einstaka sinnum fannst mér ég heyra í fangaverði mínum tala við einhverja og stundum fannst mér ég heyra raddir en það var bara ómur án þess að ég skildi neitt í neinu.

Mér fannst ég vera búinn að vera þarna innikróaður heila eilífð þegar ég allt í einu fór að heyra orðaskil frá fangavörðum mínum. “það fer að koma að því að hann sleppi út” og “ertu undirbúin því sem koma skal þegar hann kemur” … Af hverju var mér haldið hérna inni? Hvað hafði ég gert af mér til að vera lokaður svona í einangrun í heila eilífð án þess að fá að sjá nokkra sálu? Stundum var ég svo óþolinmóður að ég lét höggin dynja á fangelsisveggnum eða sparkaði duglega frá mér og vegna nálægðar við fangelsisveggi mína hittu högg mín og spörk alltaf það sem ég reyndi að hitta. Ætíð þegar ég lét sem verst og fannst sem ég væri að springa af óþolinmæði eftir því að sleppa úr fangelsi mínu heyrði ég mikið umstang og ég fann á mér að fangaverðir mínir fylgdust greinilega vel með mér þó ég sæi þá aldrei. “Hann er enn að sparka” heyrði ég stundum. Þetta æsti mig enn meira upp, hvers vegna mátti ég ekki sleppa út? Ég var svo öruggur um að ég hafði ekkert gert af mér til að verðskulda svona refsingu.

Dag einn þegar ég var nánast að springa úr þrá eftir frelsi heyrði ég undarlegan æsing í fangavörðum mínum. Nánast um leið fann ég fyrir þvílíkri innilokunarkennd og fannst eins og ég væri hreinlega að kafna. Ég sparkaði af öllum kröftum í veggi fangelsis míns og eitt augnablik fannst mér eins og ég væri að ná því að brjóta niður veggina en þá fór af stað undarleg hringrás atburða. Ég fékk það á tilfinningunni að vit mín væru öll að stíflast og ég náði engan veginn að draga að mér súrefni. Um leið fann ég fyrir veggjum fangelsis míns hrynja yfir mig og allt fór í ringulreið. Ég skynjaði mikinn æsing og læti og allt lék á reiðiskjálfi umhverfis mig. Mikið öskur, hróp, meiri læti og mér fannst eins og ég væri að slitna í sundur svo mikið afl var allt í einu allt umhverfis mig.

Ég fann að fangelsi mitt var brostið og í sömu andrá þaut ég með miklum látum af stað frá því sem hafði verið heimur minn í heila eilífð fannst mér. Hjarta mitt hætti að slá, eitthvað óð um hálsinn minn og þétti að. Ég heyrði í alls konar hljóðum og mér fannst eins og mér væri varpað til og frá eins og ég væri bolti í tennisleik. Ég reyndi eins og ég gat að hrópa á hjálp en ekkert heyrðist í mér, ég náði ekki andanum. Allt í einu var eins og mér væri slegið utan í vegg – ég fann sársauka um allan líkamann og um leið fann ég að það loftaði um vit mín og öndunarfæri. Hvað var eiginlega á seiði og hvar í ósköpunum var ég nú niðurkominn? Ég var mjög óttasleginn og bjóst við hinu versta en um leið og ég opnaði augun rak ég upp hávært vein!!!

“Sko! Stór og myndarlegur drengur. Hann er sterklegur þessi og kemur til með að ná sér fullkomlega þrátt fyrir augnabliks vandræði í fæðingunni.” Heyrði ég sagt með glettnisröddu. “Er allt í lagi með hann? Af hverju grét hann ekki strax” heyrði ég fangavörð minn segja óþægilega nálægt. Ég skimaði um allt og reyndi að átta mig en birtan var mér ofviða svo ég lokaði augunum og rak upp annað vein. “Svona, svona litli minn. Leggstu nú hjá mömmu þinni og leyfðu henni að sjá stóra strákinn sinn” heyrði ég um leið og ég var lagður í hlýjan faðm þess sem röddin kallaði mömmu mína. “Þú ert dásamlegur” sagði fangavörðurinn minn síðustu mánuði, móðir mín.

Endalaus auðæfi sem streyma um hendur mínar. Á allt og veit ekki hvernig á að eyða restinni, einhverjar hugmyndir?

Hjálpi mér, það eru komin ný mánaðarmót - og ég ekki búinn að eyða öllum laununum mínum frá síðustu mánaðarmótum! Snilld. En hvað ætti maður nú að gera við restina af þessum auðæfum sem maður hefur í laun yfir mánuðinn? Þetta er svo ljúft þegar maður er svona sparsamur og passasamur uppá sitt, þá situr stór hluti launanna eftir þó mánuðurinn sé liðinn. Það munar miklu þegar maður reykir ekki, drekkur ekki, djammar ekki - fer ekki nema 1 sinni í bíó í mánuði og tvisvar á kaffi hús - eftir kaffibolla og einni kleinu. Keyrir sparneytinn lítinn bíl og stundar engin áhugamál nema bloggið.

Ég hugsa að ég taki restina og fjárfesti. En þá eru nú góð ráð dýr - í hverju ætti maður að fjárfesta þegar maður á allt? Ég á góðan sófa sem er svona gamaldags útskorinn og þægilegur, á ágætist sjónvarp og gott eldhúsborð sem hægt er að stækka á báða vegu. Ég á tíu ára tölvu sem ennþá gengur og ég get sannarlega bloggað í henni - þó svo að stundum frjósi hún í miðjum klíðum og kannski klukkutíma skrif tapist. Ég á lítinn prentara, litla hátalara og þráðlausa mús. Ég á sæmilegan slatta af fötum því föt kaupi ég frekar en að reykja, drekka og djamma - en bolirnir mínir eru þó í mikilli fleirtölu. Ég á kött. Ég á tvö bónusbrauð í frystikistunni og einnig nokkur sjófryst ýsuflök, tvær bjúgur, einn skötusel og nokkra litla rúgbrauðskubba. Ég á tvo góða potta, steikarpönnu og vöfflujárn sem og brauðrist en ég hef aldrei viljað örbylgjuofn vegna geislamengunar í matnum sem í hann fer.

Ég á litla sæta kommóðu á baðherberginu sem í ég geymi handklæði og þannig - á 15 ára þvottavél sem enn hefur ekki bilað, 7 ára ískáp, 15 ára hrærivél sem ég fékk um leið og þvottavélina og svo á ég nú eitt lítið bruðl sem kallast matvinsluvél sem ég nota nú samt sjaldan. '

Ofaná þetta allt saman á ég stóra og mikla yndislega fjölskyldu sem elska mig og sem ég elska meira en mitt eigið líf. Myndi hiklaust fórna því fyrir mína nákomnustu, og það án þess að vænta einhvers til baka.

Þið sjáið að það er mikið vandamál hjá mér að fara að reyna að fjárfesta í einhverju því ég á allt. Kannski koma hlutabréf til greina? Kannski maður ætti að fara til svona ehh .. fjármálaráðgjafa. Það er ekkert hlaupið í það að fjárfesta ef maður ætlar ekki að missa allt féð úr höndunum.

Æi, þetta er víst orðið of seint, var búinn að gleyma því að ég pantaði pizzu áðan og nú kom sendillinn með pizzuna - og tók restina af launununum mínum - heilar 2000kr. Ég er víst ekkert að fara að fjárfesta - en ég er ánægður - gat leyft mér smá munað í endanum á mánuðinum, það eru ekki allir eins heppnir og ég.. en það er líka vegna þess að ég er nú ekki beint lágt launaður á skala við afa og ömmu eða Jónu frænku sem er öryrki ...

Málið er að ég hef það óvenjulega gott því það eru margir sem eiga og gera nákvæmlega sama og ég yfir mánuðinn = ekki neitt. En eiga samt aldrei fyrir neinu, hvað þá hinum eðlilegu mánaðarútgjöldum sem felast í því sem kalla má mannsæmandi lifnaðarhætti. Vona að Davíð og co lesi þetta ásamt ríkisstjórn - á meðan þau djamma feitt í næstu stórveislu sem þau þurfa sennilega lítið sem ekkert að borga fyrir. Ég segi Davíð vegna þess að hver annar en hann hélt lægstu laununum, launum öryrkja og aldraðara, niðri svo árum skipti sem æðsti maðurinn á koppnum. Hver er það sem hatar öryrkjana mest? Jú, þeir hæst launuðu í þjóðfélaginu að mínu mati.

Samkynhneigðir fá sitt eigið elliheimili.

Mér finnst það nú í raun dálítið kjánalegt ef samkynhneigðir ætla sér að fara að "loka sig af" þegar þeir eru komnir nálægt endalokunum eftir kannski æfilanga baráttu í að hafa rétt á því að vera höndlaður eins og allir aðrir í samfélaginu. Það væri rétt eins og t.d. ef ráðherrar færu að opna sitt eigið elliheimili þar sem Jóni og Gunnu úti í bæ væri meinaður aðgangur - nema í formi gests.

Um þetta var fjallað í lítilli klausu á forsíðu 24 stunda í dag.

"Elliheimili fyrir hýra". Fyrsta elliheimili Evrópu sem sérstaklega er ætlað samkynhneigðum var opnað í Berlín fyrr í mánuðinum. Viðtökur hafa verið vonum framar og er svo komið að öll herbergin 28 í fjórlyftu húsinu eru bókuð. "það síðasta sem þú vilt þegar þú ert orðinn gamall er að þurfa að fela þig," segir Chris Hamm, arkitektinn sem átti hugmyndina að heimilinu. Framkvæmdir við heimilið nutu stuðnings Klaus Wowereits, samkynhneigða borgarstjóra Berlínar.

Ok, gott og blessað og ég skil vel að sumir hugsa að þetta sé einmitt málið að þurfa ekki að "fela" sig í ellinni. En eru þau sem standa að þessu ekki einmitt að stúka af ákveðinn hóp sem ætíð hefur staðið í baráttu - alla æfi hjá þessum hópi sem hér um ræðir - til þess að geta einmitt verið sem jafningi annarra - eins og að sjálfsögðu á að vera? Kannski er ég svona skrítinn. Kannski er málið bara að stúka af hina ýmsu hópa og koma  þeim í réttir og setja þá hvern á sinn stað í ellinni til að þeir geti bara verið þar í friði með sínum. En mér finnst þetta samt vera "afturför" í jafnréttindabaráttunni hjá þeim ef það á að loka samkynhneigða aldraða af á elliheimili fyrir samkynhneigða.

Nú eru þau loks komin úr "skápnum"!

Hver segir að "skápurinn" sé besti geymslustaðurinn fyrir hitt og þetta? Persónulega finnst mér alltaf jafngott þegar hægt er að koma einhverju "úr skápnum" og staðsetja það á sinn eigilega stað - t.d. eru núverandi kuldar einmitt kjörnar aðstæður til að ýmislegt komi í ljós sem hingað til hefur verið ansi hulið ...

 Alveg hreint er ég himinlifandi yfir veðrinu þessa dagana. Kuldakast, snjór með tilheyrandi smásköflum hingað og  þangað með ófærð í fyrirrúmi. Loks getur maður tekið út almennilegan kuldafatnað sem hingað til - í alltof langan tíma - hefur bara hangið í "skápnum" eða verið ofaní skúffum.

Ég hef alltaf verið svo hrifinn af kulda, myrkri og vetrarlegu umhverfi - þar sem ætíð er auðvelt að útbúa "rómantískar aðstæður" með kertaljósi og hlýlegum ástarorðum sem sannarlega mega fljúga oftar á milli fólks.

Nú er tíminn folks - taka  upp kuldafatnað og fara út á trallið - eða hreiðra um sig og sína inni í hlýjunni með rómantík að leiðarljósi og nýta dimma daga til að hlúa að ástinni sem ætti ætíð að vera til staðar í öllum samböndum.

Hot damn hvað ég á það til að verða "linur" þegar mínar uppáhaldsaðstæður myndast svona í skammdeginu - og nú fær minn betri helmingur að kenna á  því sko!

Mig verkjar í lyktarskynið, nef mitt er bólgið af illa lyktandi gjörðum.

Ég er alltaf að pæla í þessum blessuðu embættisveitingum sem tengjast Sjálfstæðisflokknum, fyrrum leiðtoga þeirra eða flokksmönnum sjálfum á einhvern hátt. Finnst það nefnilega aldrei vera rætt eða spáð í það frá öðru sjónarmiði – sjónarmiði sem mér finnst athyglivert.

  

Bara nokkuð stutt og laggott. Ætli þetta fólk sem ráðið hefur verið í hin ýmsu embætti – eins og í dómarastöður – hefði fengið umrædd störf ef þeir hefður sannarlega ekki verið dóttir, sonur eða vinur Sjálfstæðisflokksins – og sannarlega verið metin minna hæf en aðrir umsækjendur???

  

Ég tel að maður sem á sér ekkert “huge” eða “stórt” bakland sem kalla má vin, föður eða félaga – og er ekki metinn hæfastur í það starf sem hann sækir um – fái ekki umrætt starf vegna þess að aðrir voru metnir hæfari – eða mun hæfari. Það hljóta allir að sjá að í þannig tilvikum verður ekki um að villast að hæfasti umsækjandinn myndi vera ráðinn til starfans – ekki satt?

Villi REI - raunverulegt andlit borgarinnar?

Núna strax í upphafi valdatíma nýs meirihluta Sjálfstæðismanna og F-lista Ólafs F. Magnússonar – kemur hið sanna andlit valdaránsins í ljós – andlit Villa REI. Þetta er auðvitað það sem var áætlað hjá Sjálfstæðismönnum allan tímann að mínu áliti. Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson, oddviti þeirra í höfuðborginni, kemur nú inn í starfið eins og alltaf hefur líklega staðið til – þeir þorðu bara ekki að setja hann beint í borgarstjórastólinn heldur settu lepp þangað en aldrei stóð til að gefa einum veikum hlekk þau völd að hann fengi að valsa um sem “maður númer eitt” hjá borginni. Málið er auðvitað kristaltært, það stóð aldrei neitt annað til en að Vilhjálmur væri hinn raunverulegi karl í brúnni í borgarstjórn en Ólafur er bara frontur eða leppur sem er notaður til að þjóðarbrotið í borginni hreinlega kveikti ekki í Ráðhúsinu. Það sauð vel þegar nýr meirihluti gerði uppreisn og hrifsaði til sín völdin í borginni – en ímyndið ykkur hversu hitastigið hefði bullað ef Vilhjálmur hefði verið settur strax í borgarstjórastólinn! Þetta vissu auðvitað allir svo þess vegna var leppurinn stólvæddur, settur í stólinn í stað þess sem poppa mun upp ætíð í krafti valdsins. Raunverulegur borgarstjóri, mister REI, mun sennilega ætíð stíga fram þegar eitthvað mikilvægt kemur upp þar sem nærveru borgarstjóra er óskað. Sukk og svínarí segi ég nú bara, en hvað veit ég svo sem – ég er ekki flokksmaður og er kannski ekki dómbær á þessa stólagræðgi og valdabrölt.

Hvenær er Gott Nóg og hvenær er Nóg komið Upp í Háls?

Þó ótrúlegt sé og kannski hálf skammarlegt að hugsa til þess, og fæstir myndu viðurkenna það, þá er í það minnsta um meginþorri þjóðarinnar/mannkynsins sem nýtur þess að lesa/heyra - tala sjálft um - skandalasögur um nágranna sína eða þjóðþekkta einstaklinga og ýmsar opinberar persónur. Því meira krassandi og “dörty” sem sögurnar eru, því skemmtilegri er sú Gróa sem um málið fjallar í huga flestra (engin alhæfing heldur bara pæling).

Allt frá upphafi mannskyns hefur Gróa á leiti verið á ferðinni á meðal manna og stundum hefur hún tekið harðar á einum frekar en öðrum – allt eftir efni og ástæðum. Það var líka stuttra lífdaga byrjað er að fjalla um menn og málefni í fjölmiðlum fyrir einhverjum misserum (DV), þar sem ákveðnir eða meintir afbrotamenn eða mislukkaðir þjóðfélagsþegnar voru nafngreindir og jafnvel myndir af þeim birtar, mörgum til ama en öðrum til mikillar lukku.

Þegar ég segi til ama, þá meina ég að það er að sjálfsögðu þeim til ama sem um er fjallað og af þeim myndir birtar og þeir nafngreindir, burt séð frá sekt eða sakleysi – þeir eru “meintir” brotamenn og því hugsanleg söluvara – hvort sem um var að ræða Gróu á leiti eða eitthvað meira áþreyfanlegt sem á bakvið stóð. 

En þegar ég nefni öðrum til mikillar lukku þá á ég við eins og dæmin hafa sýnt og sannað í gegnum árin og hægt er að vitna í t.d. tilvik “ónafngreinds aðila”, þar sem hann var búinn að lokka heim til sín ungling (hugsanlega með eitthvað misjafnt í huga) sem nágranni bjargaði vegna þess að hann grunaði hvað hugsanlega í vændum var þar sem hann sá til og þekkti John Dó. sem barnaníðing, eftir myndbirtingu fjölmiðils (bara dæmi, því einnig var t.d. verið varað við meintum “svefnnauðgara” með nafn/myndbirtingum).

Að þessum hugleiðingum loknum hugsa ég enn og aftur um það hvað það er auðvelt að hengja smið fyrir bakara – hengja fjölmiðla/spaugstofuna fyrir að fjalla um málefni sem eru þegar á allra vitorði í kringum fórnarlamb spaugsins - í stað þess að spá í það afhverju “bakarinn” kom bara ekki hreint fram stax – sagði frá rétt og satt hvernig í pottin var búið. Það hefði séð til þess að “spaugstofufólk” út um allt land hefði ekki haft neitt til að “spauga með”. En það er önnur Ella.

Ærið erfitt getur reynst að endurheimta mannorð sitt aftur ef saklaus reynist sá sem um er fjallað því oftar en ekki trúir almenningur því sem hann sér/heyrir ef um flennistórar fréttir er að ræða – og skiptir þá engu hvort um Gróu vinkonu á leiti var að ræða eða sannleikur þegar upp er staðið.

Það er í mannlegu eðli að taka þátt, mynda sér skoðun á málefnum, og dæma strax með því einu að lesa fyrirsagnir dagblaða eða heyra fréttir af hinum ýmsu atburðum. Oftar en ekki situr svo þessi ímynd, sem almenningur gerir sér af hinni nafngreindu og myndbirtu persónu, eftir og erfitt er að hrekja þá ímynd burt því ef persónan reynist saklaus eftir allt bröltið þá er hugsanlegt að lítil klausa langt inni í afkimum fjölmiðlanna verði birt þar sem beðist er velvirðingar eða málin leiðrétt. En hver sér smáa letrið svo sem, hver les allar litlu klausurnar sem eru á víð og dreif í dagblöðunum? Ekki allir svo mikið er víst!

Einstaklingur - sem t.d. er veill á geði, þunglyndur, eða eitthvað hvekktur út í lífið og tilveruna er ætíð á bjargbrún sem getur verið hverjum sem er hættuleg – jafnvel þó hann sé búinn að ganga í gegnum gott bataferli og er aftur talinn heill heilsu. Eins ef einhver ofur viðkvæmur einstaklingur, er borin sök á einhverju alvarlegu gæti hann auðveldlega brotnað undan álaginu sem fylgir því að vera allt í einu miðpunktur athyglinnar þar sem hann t.d. er sakaður um að “höndla” ekki hlutina. Miðpunktur í sínu nágrenni, sínum heimabæ eða sínu heimalandi – nú eða bara miðpunkturinn í sínum stóra stól.  

Lítið þarf til að fá slíka manneskju til að velja auðveldustu leiðina út, hverfa aftur inn í svartnættið eða loka á allt áreiti utanfrá. Þar með væri hann aftur kominn í fremstu víglínu veikinda sinna – aftur og nýbúinn – batamerkin á bak og burt og óhamingjan ein við völd. Það þarf ekki mikið meira en hrópa upp – “hey, þú ert veikur, sjúkur einstaklingur sem ekki ræður við aðstæður” – til að svartnættið breiðist aftur yfir þann sem stuttu áður hafði talið sig vera búinn að ná tökum á lífi sínu.

Hvenær ætlum við að átta okkur á því hvenær er komið gott og hvenær er “í lagi” að halda áfram? Ég segi að nú sé t.d. komið gott og MIKLU MEIRA EN GOTT af umræðum af veikindum okkar nýkrýnda borgarstjóra. Finnst mér að almenningur ætti að reyna að virða það að drengurinn er búinn að leita sér hjálpar, búinn að ganga í gegnum bataferli sem hefur skilað honum aftur inn í hringiðu geggjunnar og sturlunar sem pólitíkin getur verið – látum manninn í friði hér með.

Veðurbreytingar - minningar tengdar veðri.

Hjálpi mér hvað ég er orðinn leiður á veðurfari okkar ástkæra, ilhýra en afskekkta og hundleiðinlega skeri. Mikið vildi ég að hægt væri að klippa á ræturnar undir Íslandi, skella mótor á vestfirði og sigla skerinu fast upp að kanaríeyjum, þar sem við myndum sækja sól og sumaryl - eða mótor á austurland og sigla hratt í átt að Grænlandi, þar sem við gætum sótt góða og hefðbundna vetur í snjó, kulda og birtu sem snjórinn skapar ætíð. Burt með allar stórar umhleypingar og inn með fastan kulda eða fasta sól.

Mikið er leiðinlegt að sjá þegar fallega fallinn snjór - sem upplýsir jörðina og umhverfið - hverfur næsta dag í rigningu og hláku. Og til að bæta gráu á svart þá frystir svo aftur að lokinni góðri dembu og því flughált og hættulegt að vera á ferðinni.  

Ég væri til í að hafa drifhvítan snjóinn yfir öllu frá t.d. fyrsta Nóvember og allt fram yfir Páskana. Bara fallega fallinn marrandi snjór yfir öllu og engar miklar veðrabreytingar eins og umhleypingar á milli snjókomu, rigningu - sólar og hita yfir í frost og kulda. Þó vetur konungur myndi halda velli yfir dimmustu mánuðina, þá væri það ekkert mál - maður myndi bara klæða sig upp, dúða sig í hlý föt og njóta þess að geta með góðu sanni stundað t.d. skíði, skauta, snjósleða og fleiri góðra afþreyjandi vetraríþrótta.

Ég man þá tíð þegar ég var lítill drengur, bara rétt að byrja að festa minningar í huga mér og taka eftir öllu og öllum í kringum mig. Man eftir föður mínum klæða mig upp í kuldagalla og taka út snjóþoturassinn minn og skautana sína. Man eftir því að hafa verið dreginn á þoturassi niður að stóru auðu svæði sem var rétt við götuna mína í gamlu góðu dagana. Man eftir gamalli síldartunnu sem var við stórt og mikið skautasvellið sem slökkviliðið gerði með því að sprauta heilmiklu vatni á svæðið svo úr varð mikið, en grunnt, lón sem áður en varði varð að fallegu skautasvelli.

Þarna á síldartunnunni sat ég löngum yfir vetramánuðina í uppvextinum og horfði á föður minn vinna ýmis þrekvirki - að mínu mati - á flottu skautunum sínum, sem þó voru ekki með neinar tennur. Þarna lærði ég sjálfur að skauta í fangi föður míns, lærði að renna mér, skrenza, bakka og ýmsar aðrar kúnstir. Þarna lærði ég að meta það hvað vetrarveður geta verið dásamleg þó köld og dimm geta sannarleg verið.

Ég minnist þaðan - í vetrarkulda og snjó - einnig þegar ég skautaði með félögum og vinum, sem og skólasystkynum, í stórfiskaleik og ýmsum skemmtilegum þrautaleikjum - eins og að stökkva yfir síldartunnuna góðu sem ég hafði setið og horft á sömu leiki nokkrum árum áður - en þá var  það faðir minn sem stökk yfir eitt og annað og fáir náðu honum í "klukk" eða "fiskur".  Ég minnist þess líka þegar ég fór í fyrsta sinn með litlu systur mína þangað. Dróg hana á snjóþoturassinum mínum gamla en sjálfur kominn á fína skauta sem faðir minn hafði átt sem lítill drengur sjálfur. Man eftir því að halda höndum fyrir aftan bak, með tauma þoturasssins í höndunum - halla mér fram og spyrna niður fótunum og ætla mér að taka duglega af stað á svellinu með systur mína í eftirdragi - missa tauminn og skella með miklum hvelli á andlitið á svellið. Missa báðar nýju framtennurnar mínar og liggja þarna grátandi, tannlaus og fúll yfir því að systir mín litla skyldi hafa séð muninn á mér og föður okkar á skautavettvanginum.

Minnist þess líka að þegar vora tók og grundirnar fóru að gróa og grænka - að móðir okkar fór með okkur á sama stað til að kenna okkur sömu leikina, stórfiskaleik og fleiri góða leiki sem stundaðir voru af öllum í hverfinu, bæði á vetrum sem og á sumrum.

Í þá daga stóðu kuldadagar mun lengur, skautasvellin voru lengur á lífi og lífið snérist um að fara í skólann, læra heima eftir skóla og fara svo beint á skautasvellið - eða upp í brekkuna heima og renna okkur á snjóþotum á fleygji ferð í átt að skellihlægjandi börnum sem klöppuðu og fylgdust með því hvort við dyttum af á leiðinni eða næðum heilu og höldnu alla leið niður. Man eftir því að sumir áttu svo bágt að eiga ekki snjóþotu - sem var lífsnauðsyn í þá daga - svo við skiptumst á að leyfa þeim að renna sér niður með okkur.

Núna er öldin allt önnur. Umhleypingar í veðri, skautasvell eru varla skautahæf nema einstaka sinnum - nú eða bara "inni". Börnin fara í skólann - kannski - læra lítið og sjaldan heima - og hlaupa svo út í sjoppu hverfisins eða beint í tölvuna í leiki og blogg.

Mikið vildi ég að veðrátta, lífið og tilveran - ásamt örygginu á landinu - væri aftur eitthvað í áttina sem áður var. Mikið vildi ég að yfir veturna væri kalt, snjór og bjart. Heilbrigð börn að leik í brekkum og á ísi lögðum svæðum og sama hamingja og þá var yfirleitt alltaf ráðandi.

Valdabrölt, græðgi og þrá eftir feitum stólum.

Vinsamlega athugið að eftirfarandi skrif eru eingöngu mínar hugrenningar og pælingar en ekki eitthvað sem er alger heilagur sannleikur. Mínar skoðanir eru ekki endilega eitthvað sem er nákvæmlega það sem er rétt og satt - þetta eru bara mínar hugrenningar. 

Valdabrölt og valdagræðgi, óheppilegar ráðningar og bitlingar eru eitthvað sem alltaf poppar upp í stjórnmálum og innan hinna ýmsu valdameiri embætta landsins. Þegar maður fylgist með fjölmiðlum(sem kannski eru ekki ætíð heilagir) og horfir á umræðuna í þjóðfélaginu – eða þegar maður kemur auga á það sem virðist spilling, eitthvað leynimakk eða er illa lyktandi – þá ósjálfrátt spáir maður í það og spyr sig að því hvort um sé raunverulega að ræða spillingu eða ekki.

 

Ykkur að segja, þó engum komi það reyndar við, þá er ég óflokksbundinn, styð engan flokk. Mér hefur samt í raun alltaf þótt Samfylkingin vera sá flokkur sem ég myndi styðja að fullu ef ég færi út á þá braut og er að hugsa um að kjósa í næstu kosningum.

 

Ég get, eins og hver annar maður, augljóslega komið auga á áberandi spillingu þegar hennar verður vart eða þegar eitthvað gerist í þjóðfélaginu sem virðist sannarlega lykta af óheiðarleika eða spillingu. Spilling Sjálfstæðisflokksins er þegar augljós að mínu mati og byggi ég það á t.d. stöðuveitingum innan þeirra raða í ýmis embætti undanfarin ár, t.d. dómarastöður sem ráðið hefur verið í.

Sjálfstæðismenn virðast alltaf geta potað sínum mönnum inn í öll þau embætti sem eru á lausu - eins og t.d. dómaraembættin undan farin ár. Þar hafa hver "dómarinn" af öðrum birst og borist í hásæti - framfyrir mun hæfari einstaklinga sem sannarlega þar til gerðar nefndir hafa sagt vera hæfari eða mun hæfari en þeir sem skipaðir hafa verið.

Oftar en ekki tengjast nýráðnir einstaklingar með skyldleika/vináttu við flokk þeirra eða við þeirra fyrrum leiðtoga. Leiðtoga sem var að mínu mati alltof lengi við völd og engin virtist þora að mótmæla – og engin virðist þora að styggja ennþá - þó hann eigi að vera löngu horfinn af vettvangi stjórnmálanna. Er það spilling? Já, sannarlega í mínum huga. Ég myndi seint kjósa Sjálfstæðisflokkinn til valda því það er að mínu mati ávísun á fleiri embættisúthlutanir til handa þeirra eigin mönnum, valdapot og ívilnanir.

 

Áður en nokkur áttar sig á þá verða öll helstu embætti landsins full af Sjálfstæðismönnum eða fólki þeim tengdum/skyldum. Öll þessi spilling innan flokksins er, að því ég tel, einum manni að “þakka” því hræðslan og sleikjuhátturinn gagnvart þessum fyrrum leiðtoga - eða er hann bara ekki enn með hendur á taumunum - er slíkur að fáir voga sér að gera eitthvað nýtt eða öðruvísi en gert var í “hans” tíð. Engin virðist þora að standa upp og vera hann sjálfur, jafnvel þó það sé ekki beint í anda fyrrum karls úr brúnni.

Hefðu þessir einstaklingar fengið stöðurnar ef þeir tengdust ekki Sjálfstæðisflokknum með blóðböndum eða vináttuböndum - og sannarlega verið taldir minna hæfir en aðrir? Nei, sannarlega ekki. Spilling? Já, lítur út fyrir að það sé sannarlega talsverð spilling hvað þessar ráðningar varðar - ekki satt? Svoleiðis horfir það allavega við mér, en ég er nú kannski ekki fyllilega dómbær  þar sem ég er bara venjulegur Jón úti í bæ.

 

Ég er sannarlega sannfærður um að allir hinir ráðnu einstaklingar séu hörkunaglar og hinir bestu starfskraftar, hæfir og góðir einstaklingar sem eiga örugglega eftir að standa sig með miklum sóma í því sem þeir eru að taka sér fyrir hendur. Ég er viss um að margir þeirra séu hinir heiðarlegustu og að þeir eiga sannarlega ekki skilið að vera hengt fyrir að vera tengdir flokk eða flokksmönnum – en þeir eiga heldur ekki að komast framfyrir mun hæfari einstaklinga vegna skyldleikans eða vináttunnar.

 

Sjálfur myndi ég ekki geta starfað undir því að hafa “mögulega” fengið viðkomandi starf vegna skyldleika eða vináttu við “rétta” fólkið. Ég myndi frekar kjósa að sætta mig við að það eru hæfari einstaklingar þarna úti og bíða bara eftir því að ég verði sannarlega metinn eða talinn vera hæfastur í það sem ég væri að sækjast eftir og þá fyrst veit ég að ég gæti sannarlega sannað mig og sýnt að ég hafi verið réttráðinn í starfið.

 

Auðvitað er og verður alltaf erfitt fyrir fólk - að fá feita stóla - sem er tengt með skyldleika eða vináttu ráðamönnum landsins, nema ef það er sannarlega metið hæfast í viðkomandi stól. Það verða alltaf einhverjir sem hrópa upp og kenna skyldleika eða vináttu um ráðninguna, burtséð frá því hvort viðkomandi sé raunverulega hæfur eða ekki. En það er einmitt þess vegna sem ákveðnar nefndir eru settar á laggirnar – til þess að létta undir með ráðamönnum þegar þeir þurfa að skipa í stórar stöður á opinberum vettvangi. Þessar nefndir eru einmitt skipaðar til að meta það óhlutdrægt og burt séð með skyldleika eða annað – hvort viðkomandi einstaklingar séu hæfir eða ekki og hvort viðkomandi sé raunverulega “hæfastur” af umsækjendum og því réttasta manneskjan í viðkomandi starf.

 

Ef ráðamenn og konur myndu ætíð fara eftir þessum nefndum og skipa sannarlega hæfasta einstaklinginn í viðkomandi starf þá myndi það skapa mikinn frið og mikla virðingu fyrir ráðamanninum og ákvörðun hans. Auðvitað myndi það um leið skapa hinum nýráðna einstakling bæði næði og ró – gefa honum/henni tækifæri til að koma sér fyrir á nýjum vettvangi og koma sér inn í þau störf sem honum/henni hefur verið treyst fyrir.

 

Plott og spilling leiða alltaf af sér ákveðinn ófrið og hálfgert stríð á milli þeirra sem plottin snúast um. Eftirmálar þeir sem skapast þegar ráðamenn ganga þvert á mat, skoðanir og ráð þeirra nefnda sem sannarlega eru til þess að heiðarlega og óhlutdrægt sé að málum staðið - þegar skipa á í háar opinberar stöður – geta sannarlega hangið í rassi ráðamannanna svo árum skiptir og komið niður á þeim eða flokki þeirra þegar kosningar fara fram í þjóðfélaginu. Þess vegna er það hálf óskiljanlegt að þeir skuli ganga svona fram og augljóslega ráða í stöður þá einstaklinga sem þeim tengjast og eru taldir “minna hæfir” en aðrir umsækjendur.

 

Gera þeir sér virkilega ekki grein fyrir því að þeir eru með þessu að skapa mun meiri glundroða og vandamál - í kringum þá sjálfa sem og þá einstaklinga sem um ræðir - en nokkurn tíman annað? Halda þeir að það sé nokkrum manni greiði gerður að ráða hann í stöðu þar sem aðrir hafa verið metnir hæfari að gegna? Í mínum augum er það þannig að ég mun ætíð horfa með gagnrýnum augum á störf þeirra sem potað er framfyrir hæfari einstaklinga. Auðvitað hefði maður átt að eiga kost á að ef um “hæfari” einstaklinginn hefði verið um að ræða – að horfa á ráðinn einstakling með jákvæðu hugarfari og fullvissu um að þar fari sannarlega hæfari metinn einstaklingur sem á örugglega eftir að skila stórkostlegum verkum í starfi sínu (burtséð frá hvort hinn minna hæfari eigi eftir að skila góðum verkum eða ekki).

 

Hérna er um að ræða hugrenningar mínar. Ekkert af því sem ég skrifa hér þarf endilega að vera eitthvað “það eina rétta” eða eitthvað sem sannarlega er nákvæmlega eins og ég hugsa það. Ég er hér með bara að koma hugrenningum mínum á blað, losa mig við það sem ég er að hugsa og leyfa öðrum að skyggnast innfyrir undarlegan koll minn. Auðvitað vona ég að ég sé ekki að særa neinn eða móðga en öllum er jú frjálst að hafa skoðun á málum og meta hlutina eins og þeir koma þeim fyrir sjónir. Ef þér, lesandi góður, finnst þér misboðið eða ef þér þykir eitthvað vera hérna sem þér hugnast – þá endilega láttu í ljós skoðun þína og sendu mér athugasemd við þessum hugsunum mínum.

 

Með von um góðan dag kveð ég í bili – eða þangað til ég finn eitthvað annað til að skrifa um eða velta fyrir mér. Takk fyrir lesturinn.